Bi’tanem…

Aklımda kaldığı kadarıyla, ilk şiirimin adı “meçhul sevgili” idi.

Olmayan, kavuşulamayacak bir sevgiliye yazmıştım; bir ütopya kurmuştum beynimin bilmem hangi köşesinde, çocukça…

Ardından lise yılları geldi, yeni sevgililer girdi hayatıma; o meçhul güzelliğin peşinde…

Şimdi üniversitedeyim ve hala peşindeyim o meçhul sevgilinin. Arıyorum bunca yıldır, bulamıyorum…

Ama artık biliyorum, o’na ulaşamayacağımı… Bu kirli dünya o’nu kirletti falan da demiyorum; onun bu kadar pislik içinde, hayatın içinde var olamayacak kadar yüce bir imge olduğunu biliyorum çünkü…

Artık o’nu aramıyorum. İnsan’ı tanımaya başladım, istediğim şeyin insan üstü bir varlık olduğunu gördüm! İnsan olamıyor bir türlü, güzel bir sevgili…

Ve sevgili, “insan” olduğu için; tek kişilik kalıyor tüm aşklar… Daha önce de yazdığım gibi, harbiden, her aşk tek kişilik!!!

Bu satırları koca Derya’larda kulaç attıktan, bitmez Gül’leri, nice Şans’ları geride bıraktıktan sonra yazıyorum. Sanırım artık büyüyorum…

Okan Yüksel
Takip edin!

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir